نمیدونم که چطور بگم،داشتم دنبال سرنخی از دوستان و همکاران گذشته میگشتم در این فضای مجازی که شاید بتونم خبری ازشون بگیرم که تو یکی از سایتها نشانه ای از یکی از اساتید و یکی از همکاران قدیمی پیدا کردم
اول خوشحال شدم که سراغی ازش پیدا کردم و میتونم جویای احوالش بشم، عکسهاش و نوشته هاش خیلی تاثیر گذار بود
ولی متوجه شدم که متاسفانه همسرشون را از دست دادن
نمیدونم چی بگم، نمیدونم داره چی کار میکنه ولی یاد پدرم افتادم که سالها پیش وقتی نوجوان بودم از دست دادمش
نمیدونم شاید بخاطر اشتباه و عدم رسیدگی بموقع بهش از دستش دادم
اونموقع که پدرم چهل و دو سالش بود
آقا مهدی، دوست عزیز، استاد گرانقدر که من ازت خیلی چیزها یاد گرفتم
از صمیم قلب بهت تسلیت میگم
شاید من و تو همدرد باشیم
شاید بتونم یک کم از روزگاری رو بعد از درگذشت همسرت بهت گذشته رو درک کنم
اما نه واقعا نمیشه، فقط خودت میدونی و خدای خودت
وبلاگت رو خوندم، دیدم هیچ غمی رو هیچ کی نمیتونه درک کنه، بجز خود آدم
میدونی من هیچ وقت نتونستم با مرگ پدرم کنار بیام، هیچوقت
حتی موقعی که اینقدر سرم بخاطر کار و زندگی شلوغ بود که فرصت نمیکردم به اتفاقاتی که یک ساعت پیش برام افتاد، فکر کنم
این مطلب را نوشتم که اول از همه شاید بتونم بهت تسلیت بگم و بعدش بخاطر اینکه میدونم پدرم اینجاست پیش من
شاید خواستم اینطوری باهاش حرف بزنم
می خوام از اینجا برای همسرت و برای پدرم دعا کنم
بگم که هر جا که هستید امیدوارم که در آرامش باشید
این پست رو بدون اینکه ویرایش کنم و غلط هاش رو بگیرم نوشتم
اگه اشتباه توش داره و اگه خوب نیست و اگه ایراد داره
همین ها رو لابد باید داشته باشه
اصلا این پست باید همینطوری باشه تا من بعدها که میخونمش ،دقیقا به همین حالی برسم که الان رسیدم
آقا مهدی بهت تسلیت میگم و با این نمیدونم کجایی و چه کار میکنی ولی برات آرزوی صبر میکنم
امیدوارم که روح همسرت در آرامش باشه و من رو هم تو غم خودت شریک بدونی
